Bir adam öldü…
Öldüğünü fark ettiğinde, Sorgu Meleği elinde bir çanta ile kendisine yaklaştığını gördü.
Melek ile adam arasında şöyle bir konuşma geçti:
Melek: Haydi oğlum gitme zamanı.
Adam: Bu kadar mı erken? Bir sürü planım vardı…
Melek: Üzgünüm ama gitme zamanı.
Adam: O çantada ne var?
Melek: Sahip oldukların
Adam: Sahip olduklarım mı? Yani eşyalarım mı? Elbiselerim… Param…
Melek: Onlar asla sana ait değildi, onlar dünyaya aitti.
Adam: Anılarım mı?
Melek: Hayır. Onlar zamana ait.
Adam: Yeteneklerim mi?
Melek: Hayır. Onlar koşullara ait
Adam: Arkadaşlarım ve ailem mi?
Melek: Hayır oğlum. Onlar yürüdüğün yola ait.
Adam: Karım ve çocuklarım mı?
Melek: Hayır. Onlar kalbine ait.
Adam: O zaman bedenim olmalı?
Melek: Hayır hayır. O toprağa ait.
Adam: O zaman kesinlikle ruhum olmalı!
Melek: Üzücü bir hata yapıyorsun oğlum. Ruhun Allah’a ait.
Adam gözlerinde yaşlar ve kalbinde korkuyla çantayı Melek’nın elinden alıp açtı…
BOŞTU!
Melek: Doğru. Asla bir şeye sahip değildin.
Adam: O halde, benim olan ne vardı?
Melek: ANLAR. Yaşadığın anlar senindi.
Hayat sadece bir andır.
HER ANI DÜZGÜN YAŞA. İYİ İNSAN OL. ÇÜNKÜ BU DÜNYADA KÖTÜLERDEN ÇOK VAR. BİR GÜN BU DÜNYADAN GÖÇÜP GİTTİĞİNDE ARDINDAN ‘İYİ İNSANDI’ DESİNLER.
