Koçluk eğitimine çok fazla beklentiyle başlamamıştım açıkçası, sertifika olsun, ilerde lazım olur diye giriştim. Eşim sana ne katacak ki şeklinde yorumlar bile yaptı, nede olsa yıllardır yöneticilik yapıyorum.Daha eğitimin 3.haftasındayız, hayatımın ilk farkındalığını kızıma koçluk denemesi yaparken yaşadım ve fark ettim ki ben yıllardır kızıma öğüt vermekten başka bir şey yapmamışım. Onu hiç dinlemiyormuşum mesela, devamlı ona, hayattan, karşısına çıkacak insanlardan, doğru yollardan, anlayacağınız başının etini yemişim. Kızıma kızım fark etmeden koçluk yapmaya başladım o gün ,inanır mısınız 3 saat susmadı, anlattı da anlattı, ne çok şey biriktirmiş meğer içinde, canım kızım benim ya diye düşündüm. Hedeflerinden, arkadaşlarından, hangi liseye gitmek istediğinden, evde neden devamlı hiçbir şey yapmak istememesinden bahsetti, bizim çok sabırsız olduğumuzu söyledi, aslında biz de o kadar sabırlıyız sanıyoruz ki, nasıl sabırsızlıklar yapıldığını düşünüyorsun dedim, benden bir şey istiyorsunuz, o an ne yaptığımı sormuyorsunuz, yapıp yapmak istemediğimi sormuyorsunuz, yine de “Tamam geliyorum “diyorum, daha 10 saniye olmadan hadi Nehir diyorsunuz, arka arkaya devamlı bu şekilde oluyor ,ben de artık bir şey söylemekten sıkıldım, susuyorum dedi. Şok oldum ve neler yaptığımızın farkına vardım ve almış olduğum eğitimin ben de yaratmış olduğu ve yarattığı farkındalık için müteşekkir oldum. Eşime de işte sadece çocuklarımıza davranışımızın bile farkında olduğumuzu sağladığı için bu eğitim paha biçilemez dedim.Size çok teşekkür ediyorum Süleyman Hocam, çok sağolun, hayatıma tuttuğunuz fener sayesinde aydınlanmaya başladım.